Λάβαμε και δημοσιεύουμε επιστολή αναγνώστη μας, ο οποίος – καταθέτοντας την προσωπική του εμπειρία – καυτηριάζει και αποκαλύπτει πρακτικές και συμπεριφορές παραγόντων του Ναυτικού Ομίλου Χανίων, οι οποίες δεν διακρίνονται και δεν εφορμούνται από το αθλητικό πνεύμα και τον υγιή ανταγωνισμό, όπως θα άρμοζε σε ένα Αθλητικό Σωματείο του βεληνεκούς του ΝΟΧ, αλλά από ιδιοτελή συμφέροντα και προσδοκία αποκόμισης οφέλους, προσωπικού ή επαγγελματικού.
Η επιστολή του αναγνώστη μας είναι η ακόλουθη:
«Μετά τις απανωτές επιστολές και ανακοινώσεις γονέων, διοίκησης, παραγόντων και λοιπών εμπλεκομένων με τον ΝΟΧ να καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου μετά από 12 χρόνια «συνεργασίας» με τον όμιλο. Δώδεκα χρόνια τα οποία μας πρόσφεραν περισσότερες χαρές από πίκρες αλλά οι πίκρες ήταν μεγάλες καθώς επηρέασαν αρνητικά τις ζωές των παιδιών μας πρώτα και μετά τις δικές μας.
Όπως σε όλα τα αθλήματα, ατομικά και ομαδικά, υπάρχουν οι εύνοιες είτε λόγο συγγένειας, είτε λόγω γνωριμίας, είτε λόγω εξυπηρετήσεων, είτε λόγω χορηγιών. Το ίδιο ισχύει και εδώ, όσο και αν προπονητές διαβεβαιώνουν κάθε χρόνο, με το ξεκίνημα της χρονιάς ότι όλα τα παιδιά αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν ισχύει και γίνεται φανερό μέσα στις πρώτες προπονήσεις όπου ξεχωρίζουν κάποιοι ακόμα και με τον τρόπο που τους μιλάνε.
Πάμε λοιπόν στη δική μας εμπειρία η οποία ξεκίνησε από την ηλικία των 7 και 5,5 ετών των παιδιών. Δεύτερη χρονιά στον όμιλο και ενώ γνωρίζουμε ότι το τμήμα της εκμάθησης δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα 17-18 άτομα, φτάνουμε στα 26 παιδιά (τονίζω το ΠΑΙΔΙΑ) σε μία(!) διαδρομή της 50άρας πισίνας, όχι όμως στο μήκος αλλά στο πλάτος. Εκεί λοιπόν η τότε προπονήτρια εκνευρίστηκε επειδή στο τέλος της κάθε διαδρομής κολύμβησης των παιδιών, εκείνα αντί να είναι ακίνητα και αμίλητα σαν στρατιωτάκια έπαιζαν και γελούσαν! Μέγα σφάλμα. Τα βγάζει λοιπόν από την πισίνα, Νοέμβρη μήνα, με τα μαγιό και τα αρχίζει σε κήρυγμα δίπλα στην πισίνα. Σε συνέχεια τα βάζει στη 12,5άρα πισίνα να χτυπάνε πόδια μέσα στο νερό για να μάθουν να είναι ήσυχα. Κάποιοι γονείς μπήκαμε μέσα να δούμε τι γίνεται και μετά το τέλος της προπόνησης μάθαμε από τα παιδιά, τα οποία ήταν σε κατάσταση φόβου ότι αυτή ήταν η τιμωρία τους επειδή δεν ήταν ήσυχα.
Την επόμενη ημέρα επικοινωνώ με την τότε πρόεδρο του ομίλου, η οποία προφανώς υπερασπίστηκε την προπονήτρια και την απόφαση για το υπεράριθμο τμήμα, καθώς είναι θέμα συνδρομών (συμπληρώνω εγώ). Μετά πήγε να γυρίσει την κουβέντα στο ότι οι γονείς απαγορεύεται να παρακολουθούν τα παιδιά τους στις εσωτερικές πισίνες για λόγους υγιεινής! Όταν τη ρώτησα αν ήθελε πραγματικά να κάνουμε κουβέντα για την υγιεινή των χώρων του κολυμβητηρίου μου είπε ότι ας το αφήσουμε καθώς ήξερε την κατάσταση που επικρατεί. Μου είπε όμως ότι θα μιλήσει με την προπονήτρια. Όπερ και εγένετο. Στην επόμενη προπόνηση μας κάλεσε η προπονήτρια για να μας επιπλήξει και να μας πει ότι δεν πρέπει να ανακατευόμαστε στο «προπονητικό της έργο»! Αφού ανταλλάξαμε απόψεις περί διαπαιδαγώγησης σε κάπως έντονο ύφος, για ένα δίμηνο περίπου δεν ακουγόταν καν φωνή στις προπονήσεις όλων των τμημάτων, γιατί άραγε;
Φτάνουμε λοιπόν μετά από χρόνια στο αγωνιστικό τμήμα των μίνι παίδων του πόλο όπου μετά από τουρνουά όπου πήραν χρυσό μετάλλιο, ο μεγάλος μου γιος τραυματίζεται ελαφρώς στο χέρι κι επιστρέφει σταδιακά στις προπονήσεις όπου στα αποδυτήρια δέχεται έντονο λεκτικό μπούλιγκ λόγω του τραυματισμού του από κάποιους συμπαίχτες του καθώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί όπως πρέπει στις απαιτήσεις της προπόνησης. Τα περιστατικά είναι επαναλαμβανόμενα και το παιδί δεν μιλάει σε κανένα μας μέχρι που δεν άντεξε άλλο και απλά μας δήλωσε ότι θέλει να σταματήσει μετά από 8 χρόνια προπονήσεων. Φυσικά εμείς σταθήκαμε στο πλευρό του και στηρίξαμε την απόφασή του χωρίς να ξέρουμε τον λόγο. Σε συζήτηση που είχα με τον τότε προπονητή του και λέγοντάς του ότι κάτι συνέβη μετά το τουρνουά κι αφού εκείνος δεν έχει ιδέα, θα έγινε κάτι εντός των αποδυτηρίων. Προφανώς δεν πήρα μέχρι και σήμερα καμία απάντηση από τον προπονητή. Την πήρα όμως από το παιδί 4 μήνες μετά που αποφάσισε να μας ενημερώσει για τα συμβάντα και τους συμμετέχοντες.
Είχα τότε δύο δρόμους να πάρω, ο ένας να πάω να τα βάλω με όλους εντός του ομίλου και να σταματήσω και τον μικρότερο γιο μου από τον άθλημα είτε να το βουλώσω για να μη «θάψω» τον μικρό ή να μην τον σταματήσω αφού του άρεσε και συνεχίζει να του αρέσει το πόλο. Μετά από συζητήσεις με άλλους γονείς – φίλους προτίμησα τη δεύτερη λύση για το καλό του παιδιού το οποίο ήταν και παραμένει πιο δυναμικό σε σχέση με τον αδερφό του. Είναι τυχαίο ότι οι 3 συμμετέχοντες ήταν γόνοι παραγόντων και χρηματοδοτών του ομίλου; Είναι τυχαίο ότι οι 3 συμμετέχοντες είχαν ξεχωριστή και ιδιαίτερη προπόνηση από άλλους μέσα στην ομάδα; Σε συζητήσεις που είχαμε γονείς στις κερκίδες ενώ παρακολουθούσαμε τα παιδιά μας, λέγαμε ότι ακόμα κι εμείς να ακολουθούσαμε το πρόγραμμα προπονήσεων των συγκεκριμένων παιδιών θα γινόμασταν αθλητές υψηλών επιδόσεων. Γιατί όχι λοιπόν αυτή η προπόνηση να μη γίνεται στο σύνολο της ομάδας αλλά της πρώτης 7άδας μόνο; Ναι δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο αλλά δεν είναι και παρίες. Επίσης οι «νουθεσίες» των προπονητών να μην εμπλεκόμαστε στο προπονητικό τους έργο είναι δεκτές, όταν αυτό το έργο είναι ίδιο σε όλα τα παιδιά.
Πάμε και σε μια τελευταία περίπτωση όπου ο διαχωρισμός ήταν κραυγαλέος. Στην ομάδα των εφήβων είχαν επιλεγεί να την πλαισιώσουν άτομα τα οποία δεν ήταν από Χανιά, δεν ζουν στα Χανιά και ΔΕΝ προπονούνταν στα Χανιά. Δεν θα κρίνω την αξία τους καθώς δεν είμαι ειδικός, όπως λένε οι προπονητές, αλλά θα πω ότι έμειναν παιδιά εκτός αποστολής για χατίρι αυτών. Παιδιά όπως το δικό μου τα οποία στηρίζουν χρόνια τον όμιλο. Δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια και επικοινώνησα με τον τότε πρόεδρο του ομίλου, στον οποίο του εξέθεσα, σε έντονο ύφος παραδέχομαι, την αντίθεσή μου με αυτή την τακτική, καθώς από το συγκεκριμένο πρωτάθλημα θα έπαιρναν μόρια τα παιδιά για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Μόρια πολύτιμα αλλά και ουσιαστικά επιβράβευση των κόπων τόσων χρόνων. Μόρια τα οποία δεν ήμασταν διατεθειμένοι να «χαρίσουμε» σε κανέναν από τους μετεωρίτες παίχτες. Σε δεύτερη λοιπόν ανακοίνωσή του ο όμιλος, συμπεριέλαβε όλα τα παιδιά στην αποστολή, όπου κατέκτησαν μετάλλιο. Γιατί θα πρέπει να ακολουθούνται τέτοιες τακτικές; Επειδή έτσι είναι; Όχι κύριοι, δεν είναι έτσι επειδή εσείς το θέλετε και συνεδριάζετε πίσω από κλειστές πόρτες όταν θίγονται οι κόποι των παιδιών μας.
Συμπληρώνοντας την αρχική μου τοποθέτηση για την προπονητική γλώσσα και διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, δεν έχει βελτιωθεί και πολύ σε όλα αυτά τα χρόνια με κάποιους από τους προπονητές να χρησιμοποιούν γλώσσα πεζοδρομίου για να απευθυνθούν στα παιδιά. Ναι στην αυστηρότητα όχι όμως στις βωμολοχίες όταν έχεις να κάνεις με ανήλικα!
Γνωρίζω ότι με τη δημοσίευση αυτής της επιστολής μπαίνω στο στόχαστρο αλλά ταυτόχρονα στοχοποιώ και το παιδί μου, αλλά δεν πάει άλλο η σιωπή και η ομερτά που προσπαθούν ορισμένοι να επιβάλουν. Γίνεται έργο και μάλιστα σημαντικό στον όμιλο αλλά όχι για όλους. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει μονοπώλιο στα αθλήματα του υγρού στίβου στα Χανιά καθώς υπάρχει μόνο μία δομή που μπορεί να τον φιλοξενήσει. Καιρός λοιπόν να προχωρήσει και το κολυμβητήριο στα Κουνουπιδιανά μήπως δημιουργηθεί ακόμα ένας όμιλος για να βάλουν ορισμένοι νερό στο κρασί τους έστω και τώρα».
Π.Μ. (σ.σ: Το όνομα του συντάκτη της επιστολής είναι στην διάθεση της Cretavoice)
