Τα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν είναι άγνωστα στη χώρα μας. Από τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες έως τις χαλαζοπτώσεις και από τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες έως τα καλοκαιρινά μπουρίνια, όπως εκείνο που είχε πλήξει πριν από 36 χρόνια τον Θερμαϊκό Κόλπο, η φύση έχει δείξει αρκετές φορές το αδάμαστο πρόσωπό της.
Οι εκτεταμένες καταστροφές στη Χαλκιδική θα ήταν αδύνατον να μη θυμίσουν εκείνο το καλοκαίρι που η ίδια περιοχή παραδόθηκε και πάλι στο έλεος της φύσης. Το ημερολόγιο έγραφε 21 Ιουλίου του 1983 όταν άνεμοι έντασης 12 μποφόρ άρχισαν να σαρώνουν τα πάντα. Η ταχύτητά τους είχε υπολογιστεί στα 150 χιλιόμετρα την ώρα.
Εννέα άνθρωποι έχασαν τότε τη ζωή τους. Αλλά τα θύματα θα ήταν περισσότερα εάν δεν είχε στηθεί μια γιγάντια επιχείρηση από αέρα και θάλασσα για τον εντοπισμό και τη διάσωση δεκάδων αγνοούμενων. Στην επιχείρηση συμμετείχαν η Αεροπορία, το Πολεμικό Ναυτικό και το Λιμενικό Σώμα με αεροπλάνα, ελικόπτερα και πλοία, αλλά και απλοί ψαράδες που επιστράτευσαν μηχανότρατες και μικρά αλιευτικά σκάφη. Οι διασώστες, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, επιχειρούσαν ακόμη και με τα εννέα μποφόρ.
Χάρη σε αυτήν την αυταπάρνηση περισυλλέγησαν οκτώ άτομα στις θάλασσες της Χαλκιδικής. Άλλοι σώθηκαν χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλλαν παλεύοντας με τα κύματα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ένα 16χρονο κορίτσι που κατάφερε να βγει στην ακτή της Επανομής έπειτα από μάχη πέντε ωρών με τα κύματα και ένας 40χρονος που είχε βγει για ψάρεμα με μια μικρή βάρκα και έμεινε επί 26 ολόκληρες ώρες στη θάλασσα.
Και τότε όμως το φονικό εκείνο μπουρίνι είχε ξυπνήσει παλαιότερες μνήμες. Το 1935 ένα άλλο μπουρίνι είχε χτυπήσει την περιοχή της Χαλάστρας στέλνοντας στον θάνατο 50 άτομα, στην πλειονότητά τους ψαράδες.
Δεν ήταν ωστόσο αυτός ο πιο φονικός απολογισμός των ακραίων καιρικών φαινομένων. Ο καύσωνας που έπληξε τη Θεσσαλία τον Αύγουστο του 1958 με το θερμόμετρο να σκαρφαλώνει στους 47,2 βαθμών στην πόλη των Τρικάλων, είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους περίπου 600 άτομα. Σε δυσθεώρητα ύψη έχει φτάσει ο υδράργυρος και σε άλλες πόλεις όπως στη Λαμία και στην Ελευσίνα τον Ιούλιο του 1973 (46,5 και 46,4 βαθμούς Κελσίου αντίστοιχα) στο Άργος και τη Νέα Φιλαδέλφεια τον Ιούνιο του 2007 (46,4 και 46,2 βαθμοί).
Ο πιο φονικός καύσωνας ωστόσο καταγράφηκε τον Ιούλιο του 1987 όταν τα 45άρια στο λεκανοπέδιο μιας Αθήνας που δεν ήταν εξοπλισμένη ακόμη με κλιματιστικά, στοίχισαν τη ζωή σε 4.000 ανθρώπους, σύμφωνα με όσα καταγράφονται στα βιβλία των κορυφαίων μετεωρολόγων Δ. Ζιακόπουλου και Γ. Μελανίτη. Ο Γ. Μελανίτης γράφει ότι οι νεκροί ήταν περισσότεροι από 3.500 (οι 2.500 απ’ αυτούς στην Αθήνα). Και ο Δ. Ζιακόπουλος στο βιβλίο του «Καιρός: Ο Γιος της Γης και του Ήλιου», τόμος ΙΙ «η πρόγνωση», αναφέρει ότι οι νεκροί, συνολικά, έφτασαν τους 4.000.
Στον αντίποδα, το θερμόμετρο βυθίστηκε τον Ιανουάριο του 1963 στους -27,6 βαθμούς στην περιοχή της Πτολεμαΐδας, στους -23 στην περιοχή των Σερρών και στους -22,8 στην περιοχή της Καστοριάς. Τον ίδιο μήνα του 2012 το θερμόμετρο έδειξε -25,1 βαθμούς στη Φλώρινα.
Από την εξίσωση των ακραίων καιρικών φαινομένων δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν οι ισχυρές καταιγίδες. Ήταν Ιανουάριος του 1977 όταν στην Κόρινθο έπεσαν 344 χιλιοστά βροχής μέσα σε μόλις 36 ώρες με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους στην πλημμυρισμένη από το νερό περιοχή.
Και φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ βροχόπτωσης, που «έσπασε» σε περιοχή των Χανίων, εξαιτίας της «Χιόνης» και της «Ωκεανίδας». Ο αθροιστικός υετός που κατέγραψε ο μετεωρολογικός σταθμός του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών / meteo.gr, που βρίσκεται στο οροπέδιο Ασκύφου Χανίων, από την 1η Φεβρουαρίου έως και το πρωί της Δευτέρας 25/2 έφτασε στα 1.202 χιλιοστά. Το προηγούμενο ρεκόρ μηνιαίου υετού σε κατοικημένη περιοχή ανήκε στο Γκρεντάλεν της Νορβηγίας με 1.190 χιλιοστά, ρεκόρ που κρατούσε από το 1989.
Όσο για το ρεκόρ ανομβρίας; Αυτό το κρατά η Αθήνα. Από τις 5 Ιουνίου έως τις 4 Νοεμβρίου του 1993, δηλαδή επί 150 ολόκληρες μέρες, δεν έπεσε ούτε μισή σταγόνα βροχής.
